Vorig jaar liep ik op de Waddenzee. Door de droogte toonde de grond allemaal scheuren. Van bovenaf maakte ik deze prachtige foto. Later bekeek ik de foto nog eens goed. Dit is een geweldig mooi beeld van onze gebrokenheid. We mogen onze kwetsbaarheid en ons verdriet laten zien. Het mag er zijn. Met elkaar vormt al onze gebrokenheid een schitterend geheel. Zou de Heere God het van bovenaf ook zo zien? Hij ziet veel meer dan wij. Hij weet veel meer dan wij kunnen bedenken. Een gebroken hallelujah. Wij mogen God loven juist in de stormen van het leven. Dit heb ik zelf intens meegemaakt bij het overlijden van alle vier onze ouders binnen acht jaar. In de jaren waarin ik een heftige angst en paniekstoornis had. De storm neemt je mee. Het overkomt je. Tegelijk brengen deze stormen je op plaatsen waar je anders nooit had gekomen. Ze brengen ons dichter bij Hem.
In mijn boek De 100 mooiste Bijbelverzen schreef ik een kort verhaal wat hier heel mooi bij past.
Een jongen van een jaar of twaalf, die leefde in de Middeleeuwen, is wees geworden. Hij wordt door de broeders van een klooster opgenomen. Zij zorgen voor hem en geven de jongen onderwijs. Al snel blijkt de jongen geweldig mooi te kunnen tekenen. Er is alleen een probleem. De jongen tekent alleen maar gebarsten vazen en andere beschadigde dingen. Ze staan voor zijn gebrokenheid en verlies. Ook na een aantal jaren is dit nog steeds het enige werk wat hij tekent. De monniken vragen aan de jongen waarom hij nog steeds alleen voorwerpen met scheuren en barsten tekent. De jongen geeft antwoord: “Ik wil de mensen laten zien dat juist door de barsten en scheuren het licht naar buiten schijnt”.
