Het meisje zonder opa’s en oma’s. Toen onze dochter Rhodé vorig jaar in juni geboren was bleef het stil. Geen opa’s en oma’s om in extase te bellen. Ze stonden ook niet binnen het uur op de stoep om hun kleindochter te begroeten. Nee, bij Rhodé bleef het stil. Zij is het meisje zonder opa’s en oma’s. Bij haar oudste broers kwamen alle vier onze ouders zo snel als kon kijken. Later kwamen alleen onze moeders. Binnen acht jaar stierven al onze ouders. Na deze intensieve en vaak verdrietige jaren kwam onze Rhodé.
En wat zijn we daar dankbaar voor! Helaas zal zij nooit weten hoe het is om een liefhebbende oma te hebben. Een opa die haar aan het lachen brengt is er niet. Heerlijke dagen spelen bij opa en oma thuis zijn er niet bij. Ze zal geen terugkerende oppasdagen of vakanties met hen doorbrengen. Als andere kinderen uit school in de armen van hun opa springen staat Rhodé er verloren bij. Kinderen in haar klas zullen druk zijn met het maken van de mooiste kunstwerken voor de verjaardagen van opa en oma. Lieve mensen wat kunnen grootouders veel toevoegen in het leven van kleinkinderen. Goede raad, levenswijsheid, diepgaande liefde en aandacht geven. Anders dan toen ze zelf kleine kinderen hadden. Die plek blijft leeg in het leven van onze Rhodé. En dat doet pijn. Verschrikkelijk veel pijn, ook voor haar broers en zus die opgroeien zonder opa’s en oma’s.
Voor mijn vrouw en mij geeft het rouw twee kanten op. We missen onze ouders, maar zien ook het gemis van grootouders in de levens van onze kinderen. Wat geeft het verdriet op onverwachte momenten. We stellen ons in op verjaardagen zonder cadeaus van opa en oma. We wennen aan vakanties en leuke dagtrips waar ze niet bij zijn. Maar wat doet het onverwacht veel pijn op een schoolplein, scrollend op social media of op een feestje.
We geven Rhodé liefde zoveel als we kunnen. Meer dan ooit. Als gezin hebben we gelukkig een grote familie met meerdere ooms en tantes en vrienden die ons en haar omringen. De lege plaatsen blijven. Iedere avond groeten we de opa’s en oma’s met Rhodé. We staan stil bij hun foto’s aan de muur. Voor het slapen gaan zeggen we met haar welterusten tegen hen. Samen met het bezoeken van de begraafplaats is dit het enige wat we kunnen doen. Zo proberen we haar grootouders nog steeds een rol in haar leven te laten spelen. Onze herinneringen voor haar levend te maken. Moeilijk is en blijft het. Nu is ze nog een baby. Straks zullen de vragen komen van een opgroeiend meisje. Ze zal de leegte en het gemis ook zelf gaan ervaren. De meeste kinderen in haar klas zullen nog meerdere opa’s en oma’s hebben. Gelukkig maar! Vanuit onze ervaring en gemis kunnen we volmondig oproepen om van elkaar te genieten! Vanuit de hemel knikken onze (groot) ouders vast instemmend mee!
Lees meer over onze ervaringen met lijden in mijn boek Troost bij lijden
